Biografie : Hermann Hesse

Schriftsteller

1877
2. Juli: Hermann Hesse wird als Sohn des pietistischen Missionars Johannes Hesse und dessen Frau Marie (geb. Gundert) in Calw geboren.
1891
Er wird als Stipendiat in das evangelische Klosterseminar Maulbronn aufgenommen. Sieben Monate später flieht er, weil er nach eigenen Angaben "entweder Dichter oder gar nichts werden" will.
1893
Kurz nach dem Bestehen des Einjährigen-Examens (Mittlere Reife) verläßt er das Cannstatter Gymnasium.
1895
Hesse schließt eine Lehre als Turmuhrenmechaniker ab und beginnt eine zweite als Buchhändler in Tübingen.
Erste literarische Arbeiten entstehen.
1898
Hesses erste Lyriksammlung "Romantische Lieder" erscheint.
1899
Hesse veröffentlicht Prosastücke unter dem Titel "Eine Stunde hinter Mitternacht".
1899-1903
Er arbeitet als Buchhändler und Antiquar in Basel.
1904
Der literarische Durchbruch gelingt ihm mit dem zivilisationskritischen Entwicklungsroman "Peter Camenzind".
Er heiratet die Basler Photographin Maria Bernoulli. Aus der Ehe gehen drei Söhne hervor.
1904-1912
Hesse lebt als freier Schriftsteller mit seiner Familie in einem Bauernhaus in Gaienhofen am Bodensee.
1906
In der Erzählung "Unterm Rad" verarbeitet er eigene Schulerfahrungen und Jugendkrisen.
1907-1912
Zusammen mit Albert Langen (1869-1909), Ludwig Thoma (1867-1921) u. a. gibt Hesse die linksliberale Zeitschrift "März" heraus. Er betreut den belletristischen Teil.
1911
Hesse bereist mehrere Monate mit dem Maler Hans Sturzenegger (1875-1943) Ceylon, Singapur und Sumatra, die Wirkungsstätten seines in der Mission tätigen Vaters wie seines Großvaters. Seine Hoffnung auf spirituell-religiöse Inspiration erfüllt diese Reise nach eigener Aussage nicht, dennoch wirkt sie auf sein weiteres literarisches Werk.
1912
Übersiedlung mit der Familie nach Bern.
1914
Bei Beginn des Ersten Weltkriegs meldet Hesse sich freiwillig zum Militärdienst für das Deutsche Reich. Er wird jedoch aufgrund seiner hochgradigen Kurzsichtigkeit für "felddienstuntauglich" erklärt. Daraufhin arbeitet er in der Kriegsgefangenenfürsorge. Unter dem Eindruck dieser Tätigkeit spricht er sich öffentlich gegen patriotische Kriegsdichtung aus und wird deshalb von rechtsstehenden Publizisten zum Vaterlandsverräter erklärt. Daraufhin reift bei Hesse der Entschluß heran, sich um die schweizerische Staatsbürgerschaft zu bemühen.
ab 1916
Der Tod seines Vaters, eine schwere Erkrankung seines Sohnes Martin, die ausbrechende Schizophrenie seiner Ehefrau und nicht zuletzt die Enttäuschung über das politische Versagen vieler Künstler und Intellektueller angesichts des Kriegs führen Hesse in eine tiefe Krise. Er unterzieht sich daraufhin einer Psychoanalyse bei einem Schüler von Carl Gustav Jung (1875-1961). Diese Erfahrungen fließen in den Roman "Demian" (1919) ein.
Erste malerische Arbeiten entstehen.
ab 1919
Hesse übersiedelt ohne seine Familie nach Montagnola im Tessin, wo er den Rest seines Lebens verbringt.
In zahlreichen Publikationen und in Antworten auf Leserbriefe wendet sich Hesse an die deutsche Jugend in der Hoffnung, Deutschland geistig zu erneuern und einen weiteren Krieg zu verhindern.
1922
Der Roman "Siddharta" erscheint.
1923
Hesse erhält die schweizerische Staatsbürgerschaft.
Scheidung von seiner Frau.
1924
Ehe mit Ruth Wenger. Die Verbindung wird 1927 geschieden.
1926
Hesse wird in die Preußische Akademie der Künste gewählt.
1927
Der Roman "Steppenwolf" wird veröffentlicht.
1930
Der Roman "Narziß und Goldmund" erscheint.
1931
Heirat mit der Kunsthistorikerin Ninon Dolbin (geb. Ausländer).
Beginn der Arbeit am "Glasperlenspiel".
Austritt aus der Preußischen Akademie der Künste aus politischen Gründen.
1933-1945
Obwohl Hesse keine politischen Aufrufe unterzeichnet, läßt er in seinen Privatbriefen und literarischen Kritiken keinen Zweifel an seiner Ablehnung des NS-Regimes. Er dient zahlreichen Künstlern, die aus Deutschland fliehen, als erste Anlaufstation.
1942
Er gibt sein lyrisches Werk gesammelt heraus.
ab 1943
Nach dem Erscheinen des "Glasperlenspiels" zieht sich Hesse aufgrund seines schlechter werdenden Gesundheitszustandes, vor allem wegen seiner zunehmenden Sehschwäche, weitgehend aus dem literarischen Leben zurück.
1946
Hesse erhält den Goethe-Preis der Stadt Frankfurt/Main.
Er wird für sein Lebenswerk mit dem Literaturnobelpreis ausgezeichnet.
1947
Ihm wird die Ehrendoktorwürde der Universität Bern verliehen.
1955
Hesse erhält den Friedenspreis des Deutschen Buchhandels.
1962
9. August: Hermann Hesse stirbt in Montagnola.



Quelle: http://www.dhm.de/lemo/html/biografien/HesseHermann/index.html

วิธีการแสดงความคิดเห็น

พิมพ์ข้อความที่ต้องการแสดงความคิดเห็นลงไปในช่องpost a comment เลือกสถานะเป็น name/url แล้วพิมพ์ชื่อที่ต้องการใช้ในการแสดงความคิดเห็นในช่อง name โดยไม่ต้องกรอกข้อมูลใดๆลงในช่อง url แล้วกด preview จะปรากฏหน้าจอให้พิมพ์ยืนยันตัวอักษรที่ปรากฏให้เห็น แล้วกด post ความคิดเห็น หรือ เลือกสถานะเป็น anonymous แล้วกด post ความคิดเห็นได้ทันที

ขอบคุณที่ร่วมแสดงความคิดเห็นกับเรา

Kommentieren Sie bitte!!!

Wir sind eine Gruppe von Studentinnen, die im Kurs ,,Deutsche Literatur“ Siddhartha haben lesen müssen. Wir interessieren uns dafür, warum dieses Buch sehr bekannt und in vielen Sprachen übersetzt worden ist. Wir haben im Kurs über den Inhalt des Buches diskutiert. Deshalb möchten wir unsere Meinung mit anderen Lesern austauschen. Wir denken,dass das Hauptthema ist, dass man durch Lehre sein Ziel nicht erreichen kann, und dass man einen eigenen Weg finden muss wie Siddhartha. Das erinnert uns an die Rede Buddhas in ,,Kalamasutra“. Er hat gelehrt,dass man einen nicht glaubt, nur weil er sein Meister ist. Man muss das selbst erkennen. Deshalb möchten wir Meinungen von anderen Lesern hören.
Außerdem diskutieren wir miteinander über das westliche und östliche Bild in den Erzählung. Unserer Meinung nach verkörpert die Hauptfigur westliche Denkweise und nur die Handlungorte sind östlich dargestellt. Das kann der Leser leicht bemerken, z. B. Siddhartha wagt, mit dem Buddha auseinanderzusetzen. Diese Tat ist bei uns als Buddhisten ziemlich fremd. Viele von uns glauben ohne Zweifel an die Lehre Buddhas, weil wir fromm sind.

Die Figuren

Siddhartha

Siddhartha ist klug und hübsch, aber er fühlt sich nicht glücklich. Der Durst nach Erkenntnis leidet ihm. Er hat verschiedene Regeln gefolgt, aber findet, dass diese Regeln kein richtiger Weg zur Erleuchtung sind. Zusammen mit Govinda pilgern er, bis er den Buddha trifft und seine Lehre hört. Siddhartha findet, dass diese Lehre vollkommend wahr ist. Er denkt aber, man muss allein den Weg zur Erlösung selbst finden und nicht durch das Lehren. Er entscheidet sich, einmal in der Welt der Sinnen zu leben wie andere Menschen. Obwohl alle Siddartha liebt, fühlt er sich nicht glücklich und findet keine seeliche Ruhe. Hesse zeigt, dass niemand perfekt ist und jeder muss an irgendetwas leiden.

Govinda

Govinda ist der beste Freund von Siddhartha. Er ist sein Schatten, weil er immer Siddhartha folgt. Als er den Buddha trifft, wählt Govinda zum ersten mal seinen eigenen Weg, ohne Siddhartha zu folgen. Er entscheidet sich dafür, ein Mönsch zu warden. Er findet seine Zuflucht bei dem Buddha. Er sucht sich seine Erlösung durch Lehre. Gevinda denkt, dass diese Lehre der beste Weg für ihn ist. Govinda gilt als Gegenfigur von Siddhartha. Er braucht immer irgendeinen Lehrer, um ihm zu folgen.

Vasudheva

Vasudheva ist eine der wichtigen Figuren in ,,Siddhartha“. Er gilt als Siddharthas Lehrer,der ihm den Weg weist. Er enthällt ihm das Geheimnis des Flusses und rät ihm, den Fluss zuhören. Als Siddhartha seinen Sohn trifft, möchte er wieder zurück. Er hilft ihm bei Verwirrung, zum Beispiel als Siddhartha den Sohn traf und unter seiner Vaterliebe litt. Vasudheva führt ihn nämlich wieder auf den richtigen Weg zurück. Als Siddhartha die Erlösung fand, verließ er ihn, um die letzte Phase seines Lebens im Wald zu verbringen.

Kamala

Kamala ist eine schöne Frau. Sie lehrt Siddhartha die Liebe unter den Menschen. Und durch sie lernt Siddhartha den reichen Kaufmann Kamaswami kennen. Sie besitzt einen Lustgarten und hat viele Diener. Aufgrund ihrer Schönheit begehren alle Männern sie.Diese Figur hat auch einen bedeutenden Einfluss auf Siddhartha. Sie teilt mit Siddhartha einige charakterische Gemeinsamkeiten. Sie ist die Einzige,die ihn versteht. Siddharthas Verschwundung aus der Stadt überrascht sie nicht. Kamala ist eine der wichtigen Figuren. Sie erweitert Siddharthas Weltsicht indem sie ihm eine andere Seite der Welt zeigt.

Der Sohn

Siddharthas ruhiges Leben wird beim Auftauchen seines Sohnes noch einmal gestört, nachdem er seit kurzer Zeit durch den Fluss die Ruhe gefunden hat. Seitdem sein Sohn bei ihm geblieben ist, ist er immer traurig. Sein Sohn war maßlos erwöhnt. Er liebt die Bequamlichkeit und das Luxusleben in der Stadt. Er ist aggressiv, weil er Siddhartha nicht als sein Vater anerkennen will. Deshalb beschimpft er ihm und hilft beim Arbeiten nicht. Endlich verlässt er die beiden Fahrmänner und kommt zurück in die Stadt. Diese Figur erinnert uns an die Szene von der Beziehung zwischen Siddhartha und seinem Vater, dass er auch seinen Vater einmal verlassen hat.

Zusammenfassung

Siddhartha ist ein hübscher Brahmanensohn. Er hat einen Freund, der ihn liebt. Er heißt Govinda. Als Brahman fühlt er sich unglücklich, weil er findet, dass bei den Brahmanen sein Wunsch nicht erfüllt seine Herzenangst nicht gelöst ist.
Deshalb entscheidet sich Siddhartha, ein Samana zu sein. Sein Freund Govinda begleitet ihn. Sie gehen zu den Samanas und bieten ihnen Begleitschaft und Gehorsam an. Siddhartha isst nur einmal am Tag. Er lernt von Samana und übt erfolgreich nach Samanaregeln. Nach ein paar Jahren denkt er, dass er durch diesen Weg sein Ziel nicht erreichen kann. Dann zusammen mit seinem Freund Govinda sucht er einen neuen Weg. Sie treffen den Buddha, hören seine Lehre von vier Haupsätzen und den achtfachen Pfad.
Govinda nimmt seine Zuflucht zum Buddha und zu seiner Lehre. Siddhartha aber denkt, dass er trotz der Vollkommenheit dieser Lehre seine eigenen Weg suchen will. Er glaubt, dass niemand durch Lehre erlöst werden kann. Dann geht er in die Stadt, weil er sich seine Erlösung in einer anderen Richtung suchen möchte. Siddhartha hat eine neue Lehrerin, die schöne Kurtisane Kamala, und lernt von ihr die Kunst der Liebe. Sie lehrt ihn die Liebe von normalen Menschen. Durch Kamala lernt er den reichen Kaufmann Kamaswami kennen. Er zeigt ihm das Geschäftsleben. Von nun an lebt Siddhartha wie andere Menschen und bleibt in Sansara. Das Fasten, Warten und Denken verlernt er.
Endlich findet er sein Leben wertlosen und sinnlos. Dann verlässt er die Stadt. Er wandert im Wald und gelangt an den großen Fluss. Siddhartha beginnt dort bei einem Fährmann(Vasudeva) ein neues Leben. Er wohnt bei Vasudeva, der Siddhartha lehrt, dem Fluss zu lauschen und von diesem zu lernen. Am Fluss trifft er Kamala wieder, die mit einem Kind zum sterbenden Buddha pilgert. Das Kind ist Siddharthas Sohn. Kamala wird unterwegs von einer Schlange gebissen und stirbt. Das Kind muss bei Siddhartha bleiben. Siddhartha ist glücklich. Doch wird sein Sohn das luxuiöse Leben in der Stadt verwöhnt. Siddhartha hofft, durch Gnade sein Herz gewinnen. Er will seinen Sohn weder zwingen noch schlagen. Vasudeva rät Siddhartha, den Sohn zurückzuschicken. Er kann den Rat des Freundes nicht befolgen.
Eines Tages kommt sein Sohn zum Ausbruch. Siddhartha folgt ihm. Als er nahe bei der Stadt gelangt, denkt er an die Geschichte seines Lebens nach. Er sieht ein, dass sein Verlangen töricht ist, dass er seinem Sohn nicht helfen kann, dass er sich nicht an ihn hängen darf. Er fühlt etwas in seinem Herzen sterben, empfindet Leere. Vasudeva geht ihm nach. Dann geht er mit Vasudeva in den Wald zurück. Siddhartha sucht den Trost vom Fluß. Beim Nachsinnen erkennt er die Wesentliche Einheit aller Wesen. In einem Gespräch mit Govinda beschreibt er, was er von dieser Erkenntnis geworden hat. Er erklärt, wie die endlosen Zyklen der Geburt und des Todes alles Teil einer einzelnen großartigen Einheit im Brahman sind.
Zum Schluss beendet der Roman, damit Govinda, dass Siddhartha noch einmal trifft. Jetzt ist Siddhartha ein Weiser geworden. Siddhartha erklärt Govinda, dass die Klugheit nicht durch Lehren vermitteln werden kann. Er weis Govinda an, an seine Stirn zu küssen. Durch diesen Kuss erkennt Govinda die Einheit aller Sachen. Beim Einbilck auf Siddharthas Gesicht empfängt auch einen Anbilck aller Wesen.

ขอเชิญร่วมแสดงความคิดเห็น

ผู้จัดทำ ได้ศึกษางานวรรณกรรมเรื่องนี้ในวิชาวรรณคดีเยอรมัน และมีความสนใจในเรื่องนี้เป็นอย่างยิ่งเพราะ สิทธารถะเป็นหนังสือที่มีชื่อเสียงเล่มหนึ่งของ Hermann Hesse ซึ่งรับการแปลมาแล้วหลายภาษา ในด้านเนื้อหากลายเป็นประเด็นถกเถียงกันระหว่างผู้อ่าน ในที่นี้ผู้จัดทำจึงอยากแลกเปลี่ยนความคิดเห็นของตัวเองกับผู้อ่านท่านอื่นๆ ตามความคิดเห็นของผู้จัดทำแล้ว แก่นเรื่องที่ Hesse ต้องการนำเสนอต่อผู้อ่านคือ เราไม่สามารถบรรลุผ่านการสอนได้ แต่เราต้องเรียนรู้ด้วยตนเองเหมือนเช่นสิทธารถะ ผู้จัดทำเห็นด้วยกับประเด็นความคิดนี้ หากเราย้อนกลับไปมองตามหลักกาลามสูตรของพระพุทธเจ้า พระองค์ทรงตรัสไว้ว่า อย่าเชื่ออะไรง่ายๆ อย่าเชื่อเพราะเขาเป็นครู และข้อหนึ่งที่ว่าอย่าเชื่อพระพุทธองค์ เพราะว่าพระพุทธองค์คือพระพุทธเจ้า ในความเป็นจริงทุกคนควรที่จะเรียนรู้อะไรด้วยตนเองก่อนจะตัดสินใจเชื่อ
อีกประเด็นที่ถูกถกถียงกันอย่างแพร่หลายในหมู่ผู้อ่านคือ เรื่องนี้นำเสนอความเป็นตะวันตกหรือตะวันออก ผู้จัดทำเห็นว่าเรื่องนี้ Hesse นำเสนอภาพความคิดของตัวละครเอกแบบตะวันตก โดยใช้ความเป็นตะวันออกเป็นฉากในการดำเนินเรื่องเท่านั้น แท้จริงแล้วเรื่องนี้เป็นงานเขียนแบบตะวันตก เห็นได้จากความคิดของสิทธารถะกล้าที่จะสงสัยในสิ่งที่คนเอเชียเห็นว่าเป็นความจริงที่พระพุทธเจ้าได้พิสูจน์และตรัสรู้แล้ว สิทธารถะจึงเลือกที่จะแสวงหาแนวทางด้วยตัวเอง คณะผู้จัดทำ จึงต้องการที่จะทราบความคิดเห็นของผู้อ่านท่านอื่นๆว่า คิดเห็นอย่างไรกับประเด็นความเป็นตะวันตกหรือตะวันออก

วิเคราะห์ตัวละคร

สิทธารถะ
ตัวละครตัวนี้เป็นบุรุษที่เพียบพร้อมด้วยทรัพย์ทางปัญญาและทรัพย์สิน แต่ความเพียบพร้อมนี้ทำให้เขาไม่มีความสุขในชีวิต เขาจึงต้องการแสวงหาแนวทางหลุดพ้น โดยเลือกปฏิบัติหลายวิธี วิธีแรกเขาเลือกที่จะแสวงหาทางหลุดพ้นโดยการเป็นสมณะ แต่เขาพบว่ามันไม่ใช่หนทางที่แท้จริง จนกระทั่งพบกับพระพุทธเจ้า เขาเลื่อมใสศรัทธาในพระพุทธองค์ เขากลับอ้างว่าการแสวงหาทางหลุดพ้นต้องค้นหาด้วยตัวเอง เขาจึงเลือกดำเนินชีวิตทางโลก สุดท้ายเขาพบหนทางที่แท้จริงโดยการเรียนรู้จากแม่น้ำ
ตัวละครสิทธารถะแม้จะมีพื้นฐานครอบครัว สภาพชีวิตที่ดี แต่เขายังรู้สึกว่าชีวิตของเขายังไม่พบกับความสุขสงบอย่างแท้จริง ผู้เขียนชี้ให้เห็นว่าไม่มีใครที่มีชีวิตสมบูรณ์แบบ ทุกคนล้วนตกอยู่ในห้วงทุกข์ สิทธารถะเป็นตัวแทนทางความคิดในประเด็นที่ว่า ไม่มีใครจะหลุดพ้นผ่านการสอนได้ การหลุดพ้นต้องแสวงหาด้วยตัวเอง

โควินทะ
ตัวละครตัวนี้เป็นสหายรักของสิทธารถะ เปรียบเสมือนเงาของสิทธารถะ ซึ่งเขามีความคิดคล้อยตามสิทธารถะเสมอจนกระทั่งเมื่อทั้งสองเจอกับพระพุทธเจ้า โควินทะกล้าที่จะเลือกทางของเขาเอง เขาตัดสินใจโดยไม่ลังเล ตัวละครตัวนี้เป็นตัวแทนของผู้แสวงหาทางหลุดพ้นโดยผ่านหลักคำสอนของพระพุทธเจ้า ความคิดของเขาเปรียบได้กับความคิดของชาวพุทธที่ยึดมั่นในศาสนา โควินทะกับสิทธารถะมีแนวทางปฏิบัติที่ต่างกันอย่างชัดเจน ตัวละครตัวนี้ดำเนินชีวิตในกรอบ ยึดถือหลักคำสอนอย่างที่เคยปฏิบัติกันมา และเชื่อว่าหนทางนี้เป็นหนทางที่ดีที่สุดสำหรับชีวิต เขาเป็นผู้ตามที่ดี แต่เมื่อถึงจุดที่สำคัญของชีวิต เขาก็สามารถตัดสินใจได้อย่างไม่ลังเล

วสุเทวา
เป็นตัวละครที่สำคัญตัวหนึ่งของเรื่อง เขาเปรียบเหมือนครูที่คอยชี้แนะสิทธารถะให้ค้นพบทางหลุดพ้น เขาชี้แนะให้สิทธารถะเรียนรู้จากแม่น้ำ ฟังเสียงจากแม่น้ำตัวละครตัวนี้มีผลต่อการหลุดพ้นของสิทธารถะอย่างยิ่ง ในตอนที่สิทธารถะพบกับลูก เขาก็หวนกลับไปสู่ห้วงความทุกข์อีกครั้ง แต่วสุเทวาเป็นคนที่เตือนสติให้สิทธารถะกลับมาสู่การค้นหาคำตอบอีกครั้ง ตัวละครนี้มีความเข้าใจในความหมายของชีวิตอย่างแท้จริง

กมลา
เป็นหญิงคณิกาผู้เลอโฉม เธอเป็นครูสอนความรักทางโลกให้แก่สิทธารถะ และเป็นผู้ที่แนะนำให้สิทธารถะพบกับกามะสวามี พ่อค้าผู้ร่ำรวยที่ทำให้สิทธารถะตกอยู่ในวังวนของโลกวัตถุเงินตรา กมลาเป็นเจ้าของสวนมะม่วงและมีข้าทาสบริวารเป็นจำนวนมาก อีกทั้งกมลายังเป็นที่หมายปองของชายทุกคน ตัวละครตัวนี้มีอิทธิพลต่อความคิดของสิทธารถะ เพราะเธอมีความคล้ายคลึงกับสิทธารถะ เธอเป็นคนที่อ่านความคิดคนออก และเข้าใจตัวตนของสิทธารถะเป็นอย่างดี ดังเช่นในตอนที่สิทธารถะจากเมืองไป กมลาก็มิได้โวยวายหรือแสดงอาการตกใจแต่อย่างใด เธออยู่ในอาการสงบไม่ยินดียินร้ายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น กมลาเป็นตัวละครที่สำคัญซึ่งทำให้วิถีชีวิตของสิทธารถะเปลี่ยนไป ชี้นำให้เขาเห็นโลกอีกด้านที่ไม่เคยรู้จัก หากขาดตัวละครนี้ไปก็จะไม่มีสีสัน

ลูกชาย
ตัวละครนี้ทำให้ชีวิตของสิทธารถะเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง ขณะนั้นสิทธารถะได้เรียนรู้จากแม่น้ำ เขาเริ่มสงบลง แต่เมื่อพบกับบุตรชาย ทำให้สิทธารถะเป็นทุกข์มากขึ้น
ลูกชายเป็นตัวละครที่มีนิสัยเอาแต่ใจตัวเองรักความสะดวกสบาย ชอบวิถีชีวิตในเมือง ก้าวร้าว เขาไม่มีความคุ้นเคยกับผู้เป็นพ่อมาก่อน เขาจึงแสดงความเกรี้ยวกราด ไม่ช่วยทำงาน เกียจคร้าน ไม่ชอบวิถีชีวิตเหหมือนพ่อ เข้าจึงหนีกลับเข้าเมืองในที่สุด ตัวละครนี้เปรียบเสมือนภาพสะท้อนสิ่งที่เขาเคยกระทำกับพ่อของเขาเมื่อครั้งอดีต ที่พ่อของเขาก็เป็นทุกข์ที่เขาจากบ้านไปเช่นกัน ลูกชายเป็นบททดสอบครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะค้นพบหนทางหลุดพ้น

เนื้อเรื่องย่อ

สิทธารถะเป็นบุตรแห่งพราหมณ์ เขามีเพื่อนรักคนหนึ่งคือ โควินทะ พวกเขาต้องการแสวงหาทางหลุดพ้นในชีวิตจึงตัดสินใจบวชเป็นสมณะ ซึ่งมีวิถีปฏิบัติแตกต่างจากผู้คนทั่วไป เช่น ในหนึ่งวันพวกเขากินข้าวเพียงหนึ่งมื้อเท่านั้น พวกเขายึดถือตามหลักปฏิบัติของเหล่าสมณะหากแต่หนทางนี้ไม่สามารถให้คำตอบแก่พวกเขาได้ เขาจึงแสวงหาวิถีทางใหม่ที่จะให้คำตอบแก่พวกเขา จนกระทั่งพวกเขาได้พบกับพระพุทธองค์ ได้ฟังหลักธรรมอริยสัจ 4 ทำให้โควินทะและสิทธารถะเลื่อมใสศรัทธาในหลักคำสอน หากแต่สิทธารถะต้องการแสวงหาหนทางพ้นทุกข์ด้วยตัวเอง ซึ่งเขาเชื่อว่าการสอนไม่สามารถนำพาผู้คนไปสู่หนทางดับทุกข์ได้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจใช้ชีวิตในเมืองเพื่อแสวงหาแนวทางด้วยตัวเอง สิทธารถะได้เจอกับนางกมลา เธอเป็นหญิงงามเมืองซึ่งกลายมาเป็นครูของสิทธารถะสอนเรื่องราวความรักของปุถุชนทั่วไป อีกทั้งเขาได้รู้จักกับกามะสวามีพ่อค้าผู้มั่งคั่ง สิทธารถะได้เรียนรู้วิธีการค้าขายจากเขา สภาพแวดล้อมนี้ส่งผลให้เขาเหมือนเช่นคนอื่นๆในสังคมเขาตกอยู่ในวัฏสงสาร ความอดทน อดกลั้น ความคิดสิ่งเหล่านี้ได้เลือนหายไปจากตัวของสิทธารถะแล้ว เขารู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจออกจากเมืองเข้าป่า จนกระทั่งถึงริมแม่น้ำแห่งหนึ่งเขาตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่และที่นี้เองที่ทำให้เขาได้พบกับวสุเทวาชายแจวเรือ เขาสอนให้สิทธารถะเรียนรู้จากแม่น้ำ ริมแม่น้ำแห่งนี้ทำให้เขาได้พบกับได้พบกมาลาอีกครั้งพร้อมบุตรชายของเขา เนื่องจากนางและบุตรต้องการไปหาพระพุทธเจ้าที่ใกล้ปรินิพพาน แต่นางกมาลาได้สิ้นใจลง เพราะถูกงูกัด ทำให้สิทธารถะเศร้าใจแต่ความทุกข์ของเขาบรรเทาลงเพราะบุตรชายของเขามาแทนที่ความทุกข์นั้น บุตรของเขาเคยมีชีวิตที่สุขสบายดังนั้นเขาจึงปฏิเสธวิถีชีวิตเรียบง่ายแบบนี้ แต่สิทธารถะหวังว่าสักวันความเมตตาของเขาจะชนะใจบุตร สุดท้ายบุตรของเขาหนีจากเขากลับเข้าเมือง สิทธารถะปล่อยให้บุตรของเขามีวิถีทางเป็นของตัวเอง เขาหันกลับมาเรียนรู้ค้นหาคำตอบจากแม่น้ำจนค้นพบความหมายที่แท้จริงของชีวิต
ในบทสนทนาระหว่างสิทธารถะกับโควินทะ สิทธารถะได้อธิบายถึงสิ่งที่เขาได้เรียนรู้และบอกกับโควินทะว่า เขาได้บรรลุแล้วและอธิบายถึงความจริงที่นั้น วรรณกรรมเรื่อนี้จบลงด้วยฉากที่สิทธารถะได้พบกับโควินทะอีกครั้ง และอธิบายว่าการตรัสรู้ไม่สามารถสอนได้ เขาชี้แนะและจูบที่หน้าผากของโควินทะ นั่นทำให้โควินทะบรรลุได้ในที่สุด

ประวัติแฮร์มันน์ เฮสเส (Hermann Hesse)

แฮร์มันน์ เฮสเส (Hermann Hesse) นักเขียนวรรณกรรมร่วมสมัยผู้ยิ่งใหญ่ชาวเยอรมัน ผู้เชื่อมโลกตะวันตกเข้ากับโลกตะวันออก เกิดที่เมืองคาล์ว ในแคว้นวืทเทมเบิร์ก (Wurttemberg) ประเทศเยอรมนี เมื่อวันที่ 2 กรกฎาคม 2420 เป็นบุตรของมิชชันนารีโปรเตสแตนต์ ตอนแรกเขาตั้งใจจะเดินตามรอยบิดา โดยเข้าเรียนที่โรงเรียนศาสนา แต่เรียนได้แค่เพียงสองปีก็ต้องลาออก เพราะทนสภาพในโรงเรียนไม่ได้ และเพราะ “ต้องการเป็นนักเขียน ไม่ก็ไม่เป็นอะไรเลย” เขาเริ่มมีปัญหาทางสุขภาพจิต เคยพยายามฆ่าตัวตายหลายครั้ง ซึ่งต้องใช้เวลาฟื้นฟูอยู่หลายปี ระหว่างนั้นก็ไปเรียนเป็นเด็กฝึกงานอยู่ในโรงงานทำนาฬิกา ก่อนจะไปฝึกงานทำหนังสือที่ร้านหนังสือในเมืองตือบิงเง่น (Tubingen) และได้ทำงานในร้านหนังสือ เฮ็คเคนฮาวเออร์ (Heckenhauer) เขาใช้เวลาว่างในช่วงนี้ศึกษาวรรณกรรม และเริ่มเขียนนิยายในปี 2442 อีกสองปีต่อมาเดินทางไปอิตาลีและเริ่มเขียนบทกวีชื่อ Hermann Lauscher ในปี 2447 นิยายเรื่องแรกได้รับการตีพิมพ์คือ "ปีเตอร์ คาร์เมนซิน” (Peter Carmenzind) ซึ่งสร้างชื่อให้เขา จากนั้นจึงออกมาเป็นนักเขียนอิสระ และเขียนบทความลงหนังสือพิมพ์และนิตยสารหลายฉบับ ในปี 2545 เขาเดินทางไปอินเดียครั้งแรก เริ่มสนใจปรัชญาตะวันออก จากนั้นก็ผลิตงานออกมาอย่างสม่ำเสมอ เช่น "บทเรียน” (Beneath the Wheel), "เกอทรูด” (Gertrude), "รอสฮัลด์” (Rosshalde), "คนุลป์” (Knulp) จนกระทั่งปี 2458 พ่อของเขาเสียชีวิต ภรรยาวิกลจริตและลูกชายป่วย จนเขาต้องออกเดินทางเพื่อเยียวยาตนเอง และเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลโรคประสาท จนได้เป็นลูกศิษย์ของ คาร์ล ยุง (Carl Gustav Jung) จากนั้นก็พิมพ์นิยายอีกหลายเรื่องเช่น "สิทธารถะ” (Siddhartha), "สเตปเปนวูล์ฟ” (Steppenwolf), "นาร์ซิสซัสกับโกลด์มุนด์” (Narcissuss and Goldmund), "ท่องตะวันออก” (Journey to the East), "เกมลูกแก้ว” (The Glass Bead Game) ฯลฯ เฮสเสได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรมและรางวัลเกอเธ่ในปี 2489 เฮสเสแต่งงานใหม่ครั้งที่ 3 ในปี 2474 และย้ายไปหาความสงบที่บ้านใกล้ทะเลสาบที่เมืองมอนตาโญลา สวิสเซอร์แลนด์ และอยู่ที่นั่นจนวาระสุดท้ายของชีวิต งานเขียนหลายเรื่องของเฮสเสแสดงให้เห็นถึงความเข้าใจอย่างลุ่มลึกต่อปรัชญา ตะวันออก ทั้งอินเดียและจีน ซึ่งเขาเห็นว่าเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่งสำหรับการพัฒนาจิตวิญญาณภายในของ มนุษย์ แต่ความคิดของเขาก็ได้รับอิทธิพลจากเฮเกลนักปรัชญาเยอรมันมาไม่น้อย เฮสเสเป็นนักเขียนที่ละเอียดอ่อนหยั่งลึกต่อโลกธรรมชาติ ศาสนา ปรัชญา และศิลปะ เป็นนักเขียนผู้เข้าถึงความเป็นปัจเจกของมนุษย์อย่างยากที่จะหานักเขียนคนใด เทียบเคียง แม้จะบูชาความเป็นปัจเจก ใช้ชีวิตสันโดษแยกจากสังคม แต่เขายังได้แสดงความรักที่มีต่อโลกผ่านงานเขียน งานเขียนของเขาได้รับการความนิยมเป็นอย่างสูง และได้รับการแปลเป็นภาษาต่าง ๆ ทั่วโลก


ที่มา: http://www.sarakadee.com